Ελληνικά Συνώνυμα του 2012: Περιφερειοποίηση = παραμέληση = μετανάστευση

Μια ευγενική παραχώρηση του κ. Νικόλαου Κ. Βαρβέρη,  

Φοιτητή Οικονομικών Επιστημών και Διεθνούς Εμπορίου
Ερασιτέχνη Αρθρογράφου

Καθημερινά ομιλούμε για το φαινόμενο της χρεοκρατίας. Φαινόμενο μιας πλούσιας και ιστορικής χώρας. Το φαινόμενο της Ελλάδας. Τα ΜΜΕ όπως και οι άλλοι δίοδοι επικοινωνίας στέλνουν αδιάκοπα εικόνες και αποσπάσματα μιας κατεστραμμένης χώρας, αποσπάσματα από φτώχια, θλίψη και εξαθλίωση. Λυπάμαι που σαν «επαρχιώτης» έρχομαι στην δυσάρεστη αυτήν θέση να γίνω αιρετικός. Αιρετικός απέναντι στην Ελλάδα που με μεγάλωσε, στην Ελλάδα που ζω και αγαπώ και να πω την δική μου αλήθεια. Μια αλήθεια που μας καθιστά όλους  θύματα εικόνων χωρίς εγχώρια σύνορα, προσπερνώντας τα πραγματικά σύνορα στο ίδιο μας το κράτος, που άθελα ή εθελημένα χάραξαν οι ίδιοι μας οι κυβερνόντες.

Τι εννοούμε όταν ομιλούμε για μια κατεστραμμένη Ελλάδα; 


Αναφερόμαστε στην ίδια την Ελλάδα ή την πρωτεύουσα της  την Αθήνα. Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στον κατακερματισμό των Ελλήνων; Μήπως εννοούμε τον κατακερματισμό της  κοινής μας ιστορίας; Της κοινής μας κουλτούρας, παράδοσης, γλώσσας, θέλησης να ζήσουμε στο ίδιο μας το κράτος;

 

Μιλώ απ μία «επαρχιώτικη» καρέκλα θέλοντας να φωνάξω πως αν και Έλληνες, η διαφορετική γεωγραφική μας κατανομή, μας προσδίδει άλλες ανάγκες. Μας διαφοροποιεί κάνοντάς μας να έχουμε διαφορετικές απαιτήσεις μα και διαφορετικές προσδοκίες. Η «επαρχία» πεινάει. Όλη η Ελλάδα πεινάει. Η «επαρχία» όμως καθημερινά αναρωτιέται. Αναρωτιέται γιατί να πεινάει όταν πληθυσμιακά υστερεί. Αναρωτιέται γιατί να πεινάει όταν γεωγραφικά υπερτερεί. Αναρωτιέται γιατί η Ελλάδα αντί να αποκεντρωθεί, αντί να ανοίξει την πολιτική της βούληση προς όφελος όλων στην περιφέρεια και να δημιουργήσει εστίες εσόδων, αρνείται την ανάπτυξη δημιουργώντας ένα και μόνο Αθηναϊκό μέτωπο.

Καθημερινά παρατηρώ δεκάδες μικρο-επιχειρήσεις να κλείνουν. Εργαζόμενοι να απολύονται αμφιβάλλοντας αν θα βρουν κάποια άλλη εργασία, ανασφάλιστοι, με τετρακόσια ευρώ, προσωρινή και χωρίς τις απαραίτητες συνθήκες εργασίας. Και μετά εγώ σαν φοιτητής και ταυτοχρόνως εργαζόμενος, πηγαίνω να διδαχτώ διασφάλιση συνθηκών εργασίας και πρότυπα οικονομικά συστήματα. Αποζητώ την γνώση, που σαν συνεπακόλουθο μου φέρνει σκέψεις που μου γκρεμίζουν την πραγματικότητα, κάνοντας την ίδια την πραγματικότητα να μου γκρεμίσει τα όνειρα που χρόνια έχτιζα. Και χωρίς όνειρα χάνεται ο στόχος. Στόχος, μια εννοιολογικά μελλοντική δισύλλαβη λεξούλα που αν την αφαιρέσουμε απ τις ζωές μας καταλήγουμε σε ένα κενό παρόν. Και άνεργοι, χωρίς ελπίδα και στόχους, γινόμαστε καταθλιπτικοί και εν καιρώ ΑΕΡΓΟΙ.

Θεωρούσαμε πως το πολιτικό μας σύστημα βασιζόταν σε ένα κράτος πρόνοιας. Πρόνοιας υπέρ των μεγάλο επιχειρήσεων όμως, ή των πολιτών δεν διευκρινίστηκε ποτέ.

Ο άνθρωπος και ειδικότερα ο Έλληνας αρχίζει να αφήνει την γη του. Την γη που του έδωσε ψωμί. Κάνοντας τον Βορειοελλαδίτη να ταξιδεύει στην Αθήνα για να βρει δουλειά σε κάποια υπηρεσία. Και τον Αθηναίο να πουλά την Ελλάδα τώρα που μένει ανεκμετάλλευτη.

Περιφέρεια ονομάζουμε λοιπόν τι; Δεν έχω εγώ απάντηση. Μόνο παρατηρώ έναν πίνακα που μου επισημαίνει πως… η επανάσταση της περιφέρειας ξεσπά εκεί που η Ελλάδα αποκαλείτε GREECE. 

Έξι εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες. 

Αποτέλεσμα μιας πραγματικά χρεωμένης Ελλάδας του 2012 ...