Αναζητώντας βιώσιμη λύση

Ακριβώς πριν από δύο εβδομάδες η Ελλάδα ανέδειξε, στις ίσως πιο σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης, το Σύριζα ως την κυριάρχη πολιτική δύναμη και εναπόθεσε όλες τις ελπίδες των Ελλήνων στη κυβέρνηση με καπετάνιο τον Αλέξη Τσίπρα. Σύνθημα: σταματήστε τη κρίση, σταματήστε το μνημόνιο, φέρτε ξανά τη περηφάνεια και την ελπίδα στους Έλληνες. 

Τα πράγματα βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολα μιας και η νέα κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει αρκετά και πολυσύνθετα προβλήματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας. Αυτό χρειάζεται χρόνο, χώρο, υπομονή, στρατηγικό σχεδιασμό και λύσεις. Χρόνο για την ελληνική κυβέρνηση να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δηλώσεις και δεσμεύσεις, χώρο και υπομονή από τους δανειστές και τους ευρωπαίους εταίρους, στρατηγικό σχεδιασμό και χειροπιαστές προτάσεις και όχι άλλους πειραματισμούς. 

Αν δούμε τη πορεία της όλης κατάστασης αυτές τις δύο εβδομάδες μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Ελλάδα φιγουράρει ως πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία ειδήσεων και στον τύπο σε όλη την υφήλιο. Αυτό μας δείχνει από τη μία την καίρια σημασία που έχει η έκβαση των συζητήσεων για το μέλλον της Ελλάδας και της ευρωζώνης και από την άλλη την ανάγκη αλλαγής πλεύσης και υιοθέτησης νέων μέτρων και προσεγγίσεων αντιμετώπισης της κατάστασης. Ένα από τα τρωτά σημεία της μέχρι τώρα διαχείρισης της κατάστασης είναι ο επικοινωνιακός παράγοντας. Νομίζω ότι το λάθος του υπουργού οικονομικών και του πρωθυπουργού αποτέλεσε ο ριζοσπαστικός τόνος με τον οποίο προσπάθησαν να δώσουν στους ευρωπαίους εταίρους και τα μέρη του μηχανισμού στήριξης να καταλάβουν ότι από τη μία φυσικά το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και από την άλλη να θέσουν επί τάπητος ένα διαφορετικό πρίσμα διαχείρισης της κατάστασης με όρους όχι μόνο οικονομικούς αλλά κυρίως πολιτικούς και κοινωνικούς. Μην ξεχνάμε ότι το μνημόνιο, η τρόικα και ο μηχανισμός στήριξης είναι σαν το νοσοκομειακό φάρμακο. Δεν κόβονται αμέσως αλλά θα πρέπει να υπάρξει μία σταδιακή διαδικασία αναθεώρησης, αξιολόγησης και επαναδιαπραγμάτευσης. Πιστεύω ότι όσο και αν έκανε αυτό τους Έλληνες να αισθάνονται υπερήφανοι δεν βοήθησε στη πράξη, αλλά έριξε περισσότερο λάδι σε μία φωτιά που καίει και έχει ήδη εξελιχθεί σε πυρκαγιά! 

Συμπληρωματικά, με ενοχλεί το γεγονός ότι όλες οι συζητήσεις επικεντρώνονται στο ευρώ ή σε ένα πιθανό Grexit δίχως κανείς να ασχολείται με την πραγματική ανάπτυξη στην οικονομία, την κοινωνική ευημερία, την ανεργία, τις επενδύσεις, την επιχειρηματικότητα και γενικότερα στο σχεδιασμό μίας στρατηγικής για μία Ελλάδα που να βασίζεται σε επενδύσεις για την ανάπτυξη και όχι σε δανειακές συμφωνίες και εξαρτήσεις. 

Αν μιλήσουμε με ένα λίγο φιλοσοφικό τόνο θα μου επιτρέψετε να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

α) Η υπάρχουσα κατάσταση είναι απλώς αρρωστημένη και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δοθεί μία πολιτική και κοινωνική λύση γιατί μέχρι στιγμής αυτό το οποίο επικρατεί είναι ένας αέναος αντι-ανθρωπισμός που δεν έχει αντίκτυπο μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη 

β) Η ίδια η Ευρώπη θάβεται μέρα με τη μέρα στην ανεργία, στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας και στους πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι το εν λόγω μόρφωμα με τους υπάρχοντες μηχανισμούς και την υπάρχουσα διακυβέρνηση μόνο κακό μπορεί να συνεχίσει να κάνει. Πρέπει επιτέλους η Ευρώπη να αποφασίσει τι θέλει να είναι, τι πορεία να ακολουθήσει και να προχωρήσει σε μία καθαρά και ουσιαστικά πολιτική και όχι ψευδεπίγραφη Ένωση 

γ) Ένα επίσης πολύ θεμελιώδες ερώτημα είναι κατά πόσο το ευρώ και η ευρωζώνη αξίζουν τόσο στο βαθμό που οι λαοί της Ευρώπης να στενάζουν και να υποφέρουν υπό το βάρος και την απειλή της προστασίας τους. Είναι πραγματικά τόσο σημαντικό το ευρώ σε τελική ανάλυση για την ευημερία και την κοινωνική συνοχή της Ελλάδος; Προσωπικά πιστεύω ότι αν μιλήσετε με τους απλούς πολίτες ίσως και να σας πουν ότι δεν τους νοιάζει αν θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη, αλλά τους νοιάζει να σταματήσει αυτός ο διασυρμός και αυτή η κοινωνική κατάρρευση 

δ) ¨Ενα κοινό νόμισμα σημαίνει κοινές οικονομίες, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ανταγωνιστικότητα κλπ. Πάνω από όλα όμως σημαίνει σωστή διακυβέρνηση με βασικές και στέρεες πολιτικές. Ο υπάρχον μηχανισμός είναι σίγουρα σαθρός και ξεπερασμένος και οδεύει απλά προς τον Καιάδα 

ε) Είναι ικανός ο Αλέξης Τσίπρας να φέρει την αλλαγή μέσα στην Ευρώπη και να σπάσει πολιτικά καταστημμένα αποτελώντας τον αέρα της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης; πόσο μπορεί να αντέξει ακόμα και εις βάρος της ίδιας του της κυβερνητικής συνοχής να διαπραγματευτεί και να πιέσει; 

στ) Αυτό επίσης που θα πρέπει να αποφύγει η παρούσα κυβέρνηση είναι διαγράψει όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια, τις μεταρρυθμίσεις, τις εξυγιάνσεις κλπ και να ξαναρχίσει από το μηδέν. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο να μπεί σε ένα νέο κύκλο πειραματισμών 

ζ) Αυτό επίσης που θα πρέπει να αποφύγει η κυβέρνηση πέρα από τους ωμούς εκβιασμούς είναι η απομόνωση. Η λύση πρέπει να δοθεί εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας και να γίνει μία ουσιαστική διαπραγμάτευση. Ενα πιθανό Grexit θα αποτελέσει την αρχή της καταστροφής και της διάλυσης της Ευρωζώνης και τη σταδιακή κατάρρευση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν είναι τίποτα χειρότερο από το χάνεται η αξιοπιστία, η νομιμότητα και το κύρος. Άρα μήπως το Grexit είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που θα πρέπει να μας απασχολούν; 

η) Ένα ερώτημα που επίσης δεν έχεια ακόμα απαντηθεί είναι τελικά κατά τόσο η Ελλάδα είναι σημαντική για την ίδια την Ευρώπη; Μπορεί να υπάρξει Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Μιλώντας με όρους κοινωνικούς, γεωπολιτικούς, πολιτισμικούς κλπ. μπορεί να Ελλάδα να έχει ένα unique value proposition μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; 

Το έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι η διγλωσσία θα πρέπει να σταματήσει. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε σαν Ευρωπαίοι όταν και όποτε μας συμφέρει. Και αυτό ισχύει για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να ξαναπεράσουν στο προσκήνιο και να πάψει ο δεινοσαυρισμός και η ξεπερασμένη οικονομίστικη λογική των υπολογισμών. Όλη αυτή η κατάσταση συμπαρασύρει ολόκληρη την Ευρώπη προς την κατάρρευση. Γι αυτό και όπως έγραψα παραπάνω η λύση θα πρέπει να δωθεί μέσα στην Ευρώπη και μόνο. 

Στο δια ταυτά αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι να δοθεί μία βιώσιμη λύση το συντομότερο δυνατόν. Όσο η συμφωνία για αλλαγή στο τρόπο διαχείρισης της κατάστασης αργεί τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο να σέρνεται μέσα στην αβεβαιότητα και στη δίνη των αγορών και των πειραματισμών. Αυτό πιστεύω ότι θα γίνει αρχικά με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, με επαναδιαπραγμάτευση και επαναξιολόγηση του προγράμματος και της όλης κατάστασης και κυρίως με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς και όχι μόνο οικονομικούς. Το υπάρχον σύστημα πολύ απλά δεν λειτουργεί και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν όλοι τόσο καλύτερα. Αλλιώς όλη η Ευρώπη και όχι μόνο η Ελλάδα θα οδηγηθούν με γεωμετρική πρόοδο στο θάνατο ...